Leef vandaag, geniet vandaag!
Vanaf ongeveer mijn tiende ben ik bezig met pony’s.
Mijn peettante (Reinanda Haverkamp – Stal De Groenkamp) kocht een shetlandermerrie, haar tweede veulen kreeg ik, Khiry van de Groenkamp. Met hem is het allemaal begonnen. Van veulen tot 3 jarige hengst, hopen dat hij wordt goedgekeurd (niet gelukt) en toen begon zijn carrière als menpony. Hij werd beleerd voor de wagen en samen hebben we heel veel plezier gemaakt, wedstrijden gereden en ook verschillende successen behaald.
Begin 2000 verhuisde Stal De Groenkamp van Oldebroek naar Epe. Daar was meer ruimte voor de paarden en meer vrijheid. De fokkerij groeide uit, maar bij Reinanda kriebelde het toch ook om weer te gaan rijden onder het zadel. De wens van een IJslander was er bij haar al lange tijd. Ik vermaakte me prima met de shetten en hoefde eigenlijk niet zo nodig meer op een paard te zitten. Was een echt penny meisje, poetsen, knuffelen en nachten waken bij een merrie die wel eens zou kunnen gaan veulenen.
Met Khiry heb ik een heel aantal jaren aangespannen wedstrijden gereden. Mijn doel was dat hij het stamboekcertificaat prestatie ruin zou behalen. En dat is ons in 2005 gelukt. Ik heb voorgesteld op een keuring (hij kreeg een 2e premie), heb een dressuurproef in de L met hem gereden voor de wagen en heb een IBOP-A gereden met hem.
Ondertussen had ik mijn HAVO afgerond, mijn propedeuse HBO-V gehaald en was ik net begonnen aan de opleiding fysiotherapie in Utrecht.
Reinanda kocht een IJslander, maar de klik tussen haar en die merrie was er niet. De klik was er wel met mij. Totaal onverwacht ben ik haar (Rós frá Sólkini) gaan rijden. Ik kwam zelf met een blessure te zitten waardoor ik tijdelijk niet meer kon rijden. Rós ging naar Marieke Weber voor training.
Vanaf dat moment is mijn betrokkenheid binnen de IJslandse paarden in een stroomversnelling gegaan.
Ik schreef me in voor de TI opleiding van het NSIJP in Deurne en werd aangenomen. Studeerde af als fysiotherapeut en had gelijk een baan in een verpleeghuis in Elburg. Mede via Marieke kwam ik in aanraking met de organisatie van Horses On Ice.
In de tussentijd was ik ook nog met een 2e shetlander begonnen, om een tweespan te vormen met Khiry. Helaas is het nooit van een goed lopen span gekomen, Rinaldo overleed tijdens een buitenrit. Allemaal heel plotseling, Khiry heeft hiervan zo'n klap gehad en is hij eigenlijk nooit meer gaan lopen zoals daarvoor. Sindsdien ben ik hem minder gaan rijden en werd ik steeds fanatieker met de IJslanders.
Khiry heeft nog een aantal jaren als leerpaard gewerkt voor stagiaires en buurtkinderen in Epe, maar inmiddels geniet hij al weer een tijdje van zijn pensioen samen met zijn eerste spangenoot Lucky.
Door opleiding in Deurne en Horses On Ice ook in contact gekomen met Nanco en Manuela Lekkerkerker. Via hun kreeg ik de mogelijkheid Sunna, een merrie van Martin Matthijsse, te trainen voor 6 maanden. Een mooi leerproces. Rós was een lieve merrie, maar mijn ambities gingen verder dan dat met haar mogelijk was. Een moeilijk besluit dat toch een keer zou komen, Rós werd verkocht.
In oktober 2007 startte mijn zoektocht naar een nieuw paard en ik vond Bjartur een leuke jonge ruin waar ik samen mee kan gaan groeien. Hij werd gekocht als leerpaard. Leren hebben wij samen veel gedaan. Samen de opleiding in Deurne afgerond, verschillende jaren wedstrijden gereden en hij groeide uit van jonge man tot stoere kerel. Met als hoogte punt een zilvere medialle in de T4 op het NK in 2012. Sinds november 2013 is Bjartur verkocht aan Sophie Kemme, zij zocht een paard en tijdens een verkoopshow sprong er een vonk over tussen die twee. Bjartur staat nu in Friesland, waar hij een mooie merrie kudde heeft.
Na het WK in 2007 in Nederland verhuisde ik zelf van 't Harde naar Epe om dichter bij de paarden te wonen.
Het mede organiseren van Horses On Ic bleef ook, na 2x het NK te zijn geweest werd het in 2009 EK, 2011 kwam er een grote tribune in het midden en een videowall en in 2013 was er het eerste lustrum. Een fantastisch mooi evenement, mooie organisatie waar ik trots op ben dat ik daar onderdeel van mag uitmaken.
Per september 2008 ben ik begonnen aan een nieuwe uitdaging, heb een andere baan. Wel als fysiotherapeut, maar als arbeidsfysiotherapeut bij De Akker. Weer een nieuwe uitdaging en een nieuwe opleiding. Je bent nooit te oud om te leren.
Inmiddels was in ook goed bevriend geraakt met Franka Struik, vanuit de periode dat zij nog in Drenthe woonde. Franka verhuisde naar Duitsland om te gaan werken bij Ralf en Nadja Wohllaib. In mijn zoektocht naar een nieuw paard kwam ik bij hen uit.
De kleur bruin heeft (mogelijk door Khiry) altijd een speciaal plekje voor mij. Mijn droom IJslander was dan ook een bruine merrie.
En haar vond ik, Ljora. Zij werd voor mij een heel speciaal verjaardagscadeau voor mijn vijfentwintigste verjaardag.
Met haar heb ik een wat zwaardere start gehad, maar inmiddels zijn we leuk en goed onderweg en is het nog iedere keer een genot om met haar te mogen werken.
Voor mijn werk heb ik mij in de afgelopen jaren vooral gespecialiseerd in arbeid, gedrag en vitaliteit. Hierdoor is mijn spectrum duidelijk breder geworden en worden fysiek en mentaal steeds meer met elkaar verbonden, maar bijvoorbeeld ook een voeding en leefstijl behoren inmiddels tot mijn interessegebieden.
Al een aantal jaren begeleid ik met veel plezier daarnaast mensen met overgewicht om hun leefstijl te veranderen.
In september 2009 is Knús geboren, mijn IJslandse hond. Knús, voluit Knús Máylasdottir v.d. Groenkamp, dochter van Máyla (hond van Reinanda) en Kopar fra Isafold (roepnaam Bayuk). Zij is een altijd vrolijke noot in huis die ook vaak mee gaat op wedstrijd.
In het voorjaar van 2013 kreeg ik het aanbod van Ralf en Nadja om een van hun jonge paarden mee naar huis te nemen om haar te gaan doorrijden en uit te brengen op wedstrijden.
Wat een enorme rijk gevoel heeft seizoen 2013 mij gegeven, drie rijpaarden hebben staan.
Na de verkoop van Bjartur is Laxa blijven 'hangen' zij is het kerstcadeau van 2013 geweest.
Naast al deze 'actieve' dingen ben ik 6 jaar betrokken geweest bij de fokkerij commissie en sinds kort bij de sportcommissie van het NSIJP. Ben ik bestuurslid van de VIT en zit ik in de ledenraad.
Een bezige bij eigenlijk wel.
Omdat eind 2017 andere keuzes in mijn leven heb gemaakt, ben ik gestopt met mijn verschillende bestuursfuncties en ben ik alleen nog betrokken bij de ledenraad van het NSIJP.
De tijd die er toen was had ik nodig voor mijn opleiding dierfysiotherapie aan de Universiteit van Gent, maar ook voor meer tijd met mijn familie. Winter 2017/2018 zijn wij als gezin 6 weken door Nieuw Zeeland getrokken. Mogelijk wel de meest waardevolle weken van mijn leven, ondanks enorm gemist (heimwee) van bepaalde mensen en dieren in Nederland.
Ik ben me meer gaan richten op een stuk opleiding, na het afronden van de opleiding in Gent ben ik in het voorjaar 2019 nog een aanvullende cursus dry needling gedaan om toe te passen in mijn behandelingen fysiotherapie bij paarden.
En ik ben me gaan verdiepen en opleiding in de Franklin Method Equestrian®, een mooie methode welke een zeer waardevolle aanvulling is in mijn lessen.
Eind 2019 ben ik verhuisd naar Balinge, een klein dorpje in Drenthe, waar ik samen met mijn partner Nanco Lekkerkerker onze passie leef.
Op 17 april 2020 hebben wij in Epe, een gemeente waar we beide veel herinneringen liggen en dierbare momenten hebben doorgemaakt, in een bijzondere setting (door de corona) ons partnerschap bevestigd.
Op 18 juli 2020 hebben wij in intieme sfeer thuis een feest binnen de toen geldende corona regels gegeven.
Mijn doel: blijven groeien en genieten van elk moment!
Als fysiotherapeut (voor mensen en paarden) wil ik mij blijven ontwikkelen om mensen zo goed mogelijk met hun lijf om te laten gaan, die kennis gebruik ik ook tijdens mijn lessen, maar ook mijn kennis als ruiter gebruik ik weer in mijn werk als fysiotherapeut.
Dat wat ik allemaal heb gedaan en doe, daarin word ik in bij gestaan door een heel aantal dierbare mensen.
Hen ben ik erg dankbaar voor wat zij voor mij betekenen.
Mijn motto(‘s): Je leeft maar 1x keer dus geniet van elke dag!
Eva Beun Lekkerkerker
Mijn peettante (Reinanda Haverkamp – Stal De Groenkamp) kocht een shetlandermerrie, haar tweede veulen kreeg ik, Khiry van de Groenkamp. Met hem is het allemaal begonnen. Van veulen tot 3 jarige hengst, hopen dat hij wordt goedgekeurd (niet gelukt) en toen begon zijn carrière als menpony. Hij werd beleerd voor de wagen en samen hebben we heel veel plezier gemaakt, wedstrijden gereden en ook verschillende successen behaald.
Begin 2000 verhuisde Stal De Groenkamp van Oldebroek naar Epe. Daar was meer ruimte voor de paarden en meer vrijheid. De fokkerij groeide uit, maar bij Reinanda kriebelde het toch ook om weer te gaan rijden onder het zadel. De wens van een IJslander was er bij haar al lange tijd. Ik vermaakte me prima met de shetten en hoefde eigenlijk niet zo nodig meer op een paard te zitten. Was een echt penny meisje, poetsen, knuffelen en nachten waken bij een merrie die wel eens zou kunnen gaan veulenen.
Met Khiry heb ik een heel aantal jaren aangespannen wedstrijden gereden. Mijn doel was dat hij het stamboekcertificaat prestatie ruin zou behalen. En dat is ons in 2005 gelukt. Ik heb voorgesteld op een keuring (hij kreeg een 2e premie), heb een dressuurproef in de L met hem gereden voor de wagen en heb een IBOP-A gereden met hem.
Ondertussen had ik mijn HAVO afgerond, mijn propedeuse HBO-V gehaald en was ik net begonnen aan de opleiding fysiotherapie in Utrecht.
Reinanda kocht een IJslander, maar de klik tussen haar en die merrie was er niet. De klik was er wel met mij. Totaal onverwacht ben ik haar (Rós frá Sólkini) gaan rijden. Ik kwam zelf met een blessure te zitten waardoor ik tijdelijk niet meer kon rijden. Rós ging naar Marieke Weber voor training.
Vanaf dat moment is mijn betrokkenheid binnen de IJslandse paarden in een stroomversnelling gegaan.
Ik schreef me in voor de TI opleiding van het NSIJP in Deurne en werd aangenomen. Studeerde af als fysiotherapeut en had gelijk een baan in een verpleeghuis in Elburg. Mede via Marieke kwam ik in aanraking met de organisatie van Horses On Ice.
In de tussentijd was ik ook nog met een 2e shetlander begonnen, om een tweespan te vormen met Khiry. Helaas is het nooit van een goed lopen span gekomen, Rinaldo overleed tijdens een buitenrit. Allemaal heel plotseling, Khiry heeft hiervan zo'n klap gehad en is hij eigenlijk nooit meer gaan lopen zoals daarvoor. Sindsdien ben ik hem minder gaan rijden en werd ik steeds fanatieker met de IJslanders.
Khiry heeft nog een aantal jaren als leerpaard gewerkt voor stagiaires en buurtkinderen in Epe, maar inmiddels geniet hij al weer een tijdje van zijn pensioen samen met zijn eerste spangenoot Lucky.
Door opleiding in Deurne en Horses On Ice ook in contact gekomen met Nanco en Manuela Lekkerkerker. Via hun kreeg ik de mogelijkheid Sunna, een merrie van Martin Matthijsse, te trainen voor 6 maanden. Een mooi leerproces. Rós was een lieve merrie, maar mijn ambities gingen verder dan dat met haar mogelijk was. Een moeilijk besluit dat toch een keer zou komen, Rós werd verkocht.
In oktober 2007 startte mijn zoektocht naar een nieuw paard en ik vond Bjartur een leuke jonge ruin waar ik samen mee kan gaan groeien. Hij werd gekocht als leerpaard. Leren hebben wij samen veel gedaan. Samen de opleiding in Deurne afgerond, verschillende jaren wedstrijden gereden en hij groeide uit van jonge man tot stoere kerel. Met als hoogte punt een zilvere medialle in de T4 op het NK in 2012. Sinds november 2013 is Bjartur verkocht aan Sophie Kemme, zij zocht een paard en tijdens een verkoopshow sprong er een vonk over tussen die twee. Bjartur staat nu in Friesland, waar hij een mooie merrie kudde heeft.
Na het WK in 2007 in Nederland verhuisde ik zelf van 't Harde naar Epe om dichter bij de paarden te wonen.
Het mede organiseren van Horses On Ic bleef ook, na 2x het NK te zijn geweest werd het in 2009 EK, 2011 kwam er een grote tribune in het midden en een videowall en in 2013 was er het eerste lustrum. Een fantastisch mooi evenement, mooie organisatie waar ik trots op ben dat ik daar onderdeel van mag uitmaken.
Per september 2008 ben ik begonnen aan een nieuwe uitdaging, heb een andere baan. Wel als fysiotherapeut, maar als arbeidsfysiotherapeut bij De Akker. Weer een nieuwe uitdaging en een nieuwe opleiding. Je bent nooit te oud om te leren.
Inmiddels was in ook goed bevriend geraakt met Franka Struik, vanuit de periode dat zij nog in Drenthe woonde. Franka verhuisde naar Duitsland om te gaan werken bij Ralf en Nadja Wohllaib. In mijn zoektocht naar een nieuw paard kwam ik bij hen uit.
De kleur bruin heeft (mogelijk door Khiry) altijd een speciaal plekje voor mij. Mijn droom IJslander was dan ook een bruine merrie.
En haar vond ik, Ljora. Zij werd voor mij een heel speciaal verjaardagscadeau voor mijn vijfentwintigste verjaardag.
Met haar heb ik een wat zwaardere start gehad, maar inmiddels zijn we leuk en goed onderweg en is het nog iedere keer een genot om met haar te mogen werken.
Voor mijn werk heb ik mij in de afgelopen jaren vooral gespecialiseerd in arbeid, gedrag en vitaliteit. Hierdoor is mijn spectrum duidelijk breder geworden en worden fysiek en mentaal steeds meer met elkaar verbonden, maar bijvoorbeeld ook een voeding en leefstijl behoren inmiddels tot mijn interessegebieden.
Al een aantal jaren begeleid ik met veel plezier daarnaast mensen met overgewicht om hun leefstijl te veranderen.
In september 2009 is Knús geboren, mijn IJslandse hond. Knús, voluit Knús Máylasdottir v.d. Groenkamp, dochter van Máyla (hond van Reinanda) en Kopar fra Isafold (roepnaam Bayuk). Zij is een altijd vrolijke noot in huis die ook vaak mee gaat op wedstrijd.
In het voorjaar van 2013 kreeg ik het aanbod van Ralf en Nadja om een van hun jonge paarden mee naar huis te nemen om haar te gaan doorrijden en uit te brengen op wedstrijden.
Wat een enorme rijk gevoel heeft seizoen 2013 mij gegeven, drie rijpaarden hebben staan.
Na de verkoop van Bjartur is Laxa blijven 'hangen' zij is het kerstcadeau van 2013 geweest.
Naast al deze 'actieve' dingen ben ik 6 jaar betrokken geweest bij de fokkerij commissie en sinds kort bij de sportcommissie van het NSIJP. Ben ik bestuurslid van de VIT en zit ik in de ledenraad.
Een bezige bij eigenlijk wel.
Omdat eind 2017 andere keuzes in mijn leven heb gemaakt, ben ik gestopt met mijn verschillende bestuursfuncties en ben ik alleen nog betrokken bij de ledenraad van het NSIJP.
De tijd die er toen was had ik nodig voor mijn opleiding dierfysiotherapie aan de Universiteit van Gent, maar ook voor meer tijd met mijn familie. Winter 2017/2018 zijn wij als gezin 6 weken door Nieuw Zeeland getrokken. Mogelijk wel de meest waardevolle weken van mijn leven, ondanks enorm gemist (heimwee) van bepaalde mensen en dieren in Nederland.
Ik ben me meer gaan richten op een stuk opleiding, na het afronden van de opleiding in Gent ben ik in het voorjaar 2019 nog een aanvullende cursus dry needling gedaan om toe te passen in mijn behandelingen fysiotherapie bij paarden.
En ik ben me gaan verdiepen en opleiding in de Franklin Method Equestrian®, een mooie methode welke een zeer waardevolle aanvulling is in mijn lessen.
Eind 2019 ben ik verhuisd naar Balinge, een klein dorpje in Drenthe, waar ik samen met mijn partner Nanco Lekkerkerker onze passie leef.
Op 17 april 2020 hebben wij in Epe, een gemeente waar we beide veel herinneringen liggen en dierbare momenten hebben doorgemaakt, in een bijzondere setting (door de corona) ons partnerschap bevestigd.
Op 18 juli 2020 hebben wij in intieme sfeer thuis een feest binnen de toen geldende corona regels gegeven.
Mijn doel: blijven groeien en genieten van elk moment!
Als fysiotherapeut (voor mensen en paarden) wil ik mij blijven ontwikkelen om mensen zo goed mogelijk met hun lijf om te laten gaan, die kennis gebruik ik ook tijdens mijn lessen, maar ook mijn kennis als ruiter gebruik ik weer in mijn werk als fysiotherapeut.
Dat wat ik allemaal heb gedaan en doe, daarin word ik in bij gestaan door een heel aantal dierbare mensen.
Hen ben ik erg dankbaar voor wat zij voor mij betekenen.
Mijn motto(‘s): Je leeft maar 1x keer dus geniet van elke dag!
Eva Beun Lekkerkerker
|
|